Aşk Varsa Leyla Var Mecnun Yok

[aLmora]

Aşk Varsa Leyla Var Mecnun Yok

İki dirhem bir çekirdek odaya girdiğinde bu yakıştırmanın ağırlık ölçüsü olarak okkanın kullanıldığı
devirlerden kaldığını bilmiyordu.
Okkanın dörtyüzde birine denk gelen dirhemi tanımadığından olacak kendisine
yapılanzarif nükteyi anlamadı ya da anlamamazlığa
geldi.
Bir Osmanlı altınınıntoplam iki dirhem ve bir çekirdek ağırlığa sahip olduğunu bilse belki de hiçbir zaman
farkına varmadığı zarafetiyle tanışacak,
ondan sonra hayatı her zamankinden daha kolay
olacaktı.
Oysa resmettiği Leylâ'nınkilerin eşi
gece rengi gözlerini,
her an kızarmaya hazır yanaklarını
o güne kadar kimse ona hatırlatmamıştı.
O sırada Leylâ ile Mecnun kitabının deseniyle
uğraşıyor olması bir tesadüf olamazdı.*

*Bilgisayarına aktardığı Leylâ ile Mecnun'un minyatür desenleriyle sabahtan beri ince ince oynuyordu.
İki sevdalıya çok geçmeden aynı kadehten
aşk şarabı içirmesi gerekiyordu.
"İki tende tek can; bir kabukta çifte badem…" diyordu dizeler.
Bu seferki desenin her zamankinden daha zor gelmiş
olmasının bir nedeni olabilir miydi?
Yanıtı bildiğinden üzerinde fazla düşünmeden
turuncunun en sarısını, morun en eflatunuyla
yan yana getirdi.
Mecnun'u bülbül yaptı bu sefer, Leylâ'yı ise gül.
Gül gonca önce açılacaktı, bülbülse seyredecek.
Diğer sahneyi beklemeyi dayanamadı çünkü gülün
adı pek latifti, rengiyse cazip.
Bülbülden sızan kanla solgun güle rengini verdi,
beyaz gül aşkından mı yoksa utancından mı
bilinmez oldu alı-al mor-u mor.
Oysa gerçek hikayede önce gül mevsimi geçecek,
bülbül lâl olacaktı.
Tekrar gül mevsimi geldiğindeyse bülbül ötecek, gül
naz edecekti. *

*Hiç görmemişti Mecnun'u. Ama cismini biliyordu. Mecnun 'çılgın' demekti.
Mecnun'u Leylâ; 'Leylâ'nın çılgını'.
"Öyle bir delilik ki bin akla bedel.
O ne çılgınlık ki bin usluluğa değer.
İnce duyuşlar madeninden bir cevherdi bu hal.
Bir kitaptı, filozofların içinden çıkamadıkları ilimlerle
dolu."*