Yürümeli, Soğukta.

[LaL]

Yürümeli, yürümeli, yürümeli, soğukta.

Üşümeli.

Kimi duygular ancak soğukta hayat bulur. Kış meyveleri gibi.

Buz tutan düşüncelerin yegâne şifasıdır soğukta yürümek.

Yürümeli, yürümeli, yürümeli soğukta, eller cepte, gözler uzaklarda, üşümeli.

Rahatına ve keyfine düşkünlük, eninde sonunda düşkün olduğu şeyin hışmına uğrar. Cezalar, amellerin cinsine göredir. Alkole düşkün olanın, en büyük zararı ondan çekmesi gibi.

Kim ki rahatına düşkündür, soğuktan şikâyet üstüne şikâyet eder, onu düşman beller, kendini soğuktan ve üşümekten sakınır mı sakınır. Soğuktaki nimetler de sakınır kendini ondan.

Sabahları yürüyüş önerisi yaptığım kişilerin en büyük itirazı şu olur: "Ama üşüyorum."

İyi ya işte, üşümek için yürümeli.

Soğuk, uyuşuk bedenlerin içine canlılık üfler hâlbuki.

Geçenlerde biri, birine anlatıyordu: "Bir haftadır havanın nasıl olduğunun farkına varmadığımı anladım. İşten eve arabayla geliyorum. Kapalı otoparka park ettiğim arabadan iniyorum, gün yüzü görmeden asansörle daireme çıkıyorum. Aynı şekilde, hiç dışarı çıkmadan evde arabama binip işyerime gidiyor, arabayı yine kapalı otoparka park edip asansörle çalıştığım kata varıyorum. Dışarısıyla temas etmeden yaşıyorum."

Ne hazin değil mi?

Keyif ve rahatlık uğruna, hayattan oluyor insan.

Cildine dokunamıyor rüzgâr.

Üşümeyi unutmak, iliklerine kadar işleyen bir histen mahrum kalmak değil de nedir?

Soğuktan tüylerin diken diken olamaması ne büyük kayıp.

Soğuktan büzülememek ne büyük bir mahrumiyet.

Çünkü soğuğa maruz kalıp üşümeyenler, sarılmayı da unuturlar.

Üşümeyenler, eninde sonunda üşüyenleri de unutur.

Sıcakta gevşeyen ruhlar soğukta dirileşir hâlbuki. Kışın ayazında, soğuğun bahçesine açar bazı duygular.

Kar mesela, kışın ayazında yaratılır da lapa lapa yollanır.

Soğukta daha çok düşünür insan üşüyenleri. Sokaktaki kedilere, köpekleri soğukta daha çok merak eder. Fakir fukaranın hali, şefkatine daha bir takılır insanın. Altı delik bir ayakkabı soğuk bir kış gününde delip geçer insanın da kalbini.

İçin için soğukta daha bir sızlar kalpler. Başkaları için soğukta daha çok atar.

Soğuğu unutmak üşümeyi unutmaya, üşümeyi unutmak kendini unutmaya, kendini unutmak başkalarını unutmaya götürür insanı.

Üşümeyen, üşüyenlerin halinden anlamaz.

Üşüyenlerin halinden anlamayan, eninde sonunda kendini de anlamaz.

Kendini anlamayansa, hiçbir şeyi anlayamaz artık.